Από τη διάταξη του άρθρου 574 ΑΚ, που ορίζει ότι με τη σύμβαση της μίσθωσης πράγματος ο εκμισθωτής οφείλει να παραχωρήσει στον μισθωτή τη χρήση του πράγματος για όσο χρόνο διαρκεί η σύμβαση και ο μισθωτής οφείλει να καταβάλει το συμφωνημένο μίσθωμα, προκύπτει ότι η εκμίσθωση κινητού ή ακινήτου, ως ενοχική σχέση που δεν συναρτάται το κύρος και η λειτουργία της με κυριότητα ή άλλο εμπράγματο δικαίωμα στο μίσθιο, είναι έγκυρη και όταν η κυριότητα αυτού δεν ανήκει στον εκμισθωτή, ο οποίος, γι` αυτόν τον λόγο, έχει τα δικαιώματα και τις σχετικές αγωγές από τη μισθωτική σχέση, ενώ ο κύριος και ο νομέας του μισθίου έχει μόνο τις αγωγές από την κυριότητα και τη νομή σ` αυτό.

Ο μισθωτής προκειμένου να ματαιώσει τα αποτελέσματα της καταγγελίας από τον εκμισθωτή, οφείλει να καταβάλει μέσα στην προθεσμία της Α.Κ 597 παρ.2 τα καθυστερούμενα μισθώματα, τους τόκους αυτών και τα έξοδα της καταγγελίας (Α.Π 1684/1997 Ε.Δ 28 σελ. 348).

Ειδικότερα, από τη διάταξη του άρθρου 574 ΑΚ που ορίζει ότι με τη σύμβαση της μίσθωσης πράγματος ο εκμισθωτής έχει υποχρέωση να παραχωρήσει στο μισθωτή τη χρήση του πράγματος για όσο χρόνο διαρκεί η σύμβαση και ο μισθωτής να καταβάλει το συμφωνημένο μίσθωμα, σαφώς προκύπτει ότι η εκμίσθωση αλλότριου πράγματος, κινητού ή ακινήτου είναι καθ` όλα έγκυρη, διότι η μίσθωση είναι ενοχική σχέση και δεν ασκεί επιρροή στην ισχύ και λειτουργία της σύμβασης αυτής η κυριότητα, ή οποιοδήποτε άλλου εμπράγματο δικαίωμα επί του μισθίου, ανεξαρτήτως αν αυτό είναι κινητό ή ακίνητο. Η σχετικότητα της μισθωτικής σχέσης έχει ως αποτέλεσμα ν` ανήκουν τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις απ` αυτή μόνο στα συμβαλλόμενα μέρη, δηλαδή στον εκμισθωτή και στο μισθωτή, οι οποίοι και νομιμοποιούνται αντιστοίχως στις σχετικές (μισθωτικές) δίκες. Απ’ αυτά έπεται ότι ο εκμισθωτής, καίτοι δεν είναι κύριος του μισθίου, έχει το δικαίωμα (μόνο αυτός) να αξιώσει το μίσθωμα ή να ασκήσει τις συναφείς αγωγές απόδοσης του μισθίου και ότι ο κύριος (πλήρης ή ψιλός) ή ο επικαρπωτής του μισθίου δεν δικαιούνται (αν δεν είναι και εκμισθωτές) να ασκήσουν οιαδήποτε αγωγή από τη μίσθωση για καταβολή μισθωμάτων ή απόδοση του μισθίου, ακόμη κι αν έληξε η μίσθωση, αλλά μόνο τις αγωγές από την κυριότητα ή νομή. Τα παραπάνω ισχύουν και στην επαγγελματική μίσθωση με μόνες τις αναφερόμενες στο άρθρο 14 του π.δ. 34/95 (αρθ. 7 § 2 ν. 813/78) παρεκκλίσεις, κατά τις οποίες, επί εκμίσθωσης αλλότριου ακινήτου η μίσθωση δεσμεύει τον κύριο ή νομέα του μισθίου, εφ` όσον ο μεν μισθωτής είναι καλής πίστης (δηλαδή αγνοεί τα δικαιώματα τρίτων στο μίσθιο), ο δε κύριος δεν διαμαρτυρήθηκε εγγράφως στο μισθωτή μέσα σε τρεις μήνες αφότου έλαβε γνώση της εκμίσθωσης. Η κατά τη διάταξη αυτή “δέσμευση” του κυρίου δεν σημαίνει την υπεισέλευση του στη μίσθωση, αλλά ότι δεν μπορεί αυτός να λάβει κατά τη διάρκεια της μίσθωσης μέτρα που εμποδίζουν τη χρήση του μισθίου από το μισθωτή (ΑΠ 108/2003).

Η εκμίσθωση αλλοτρίου πράγματος είναι έγκυρη, γιατί η μίσθωση είναι ενοχική σχέση, η οποία δεν προϋποθέτει ο εκμισθωτής να έχει κυριότητα ή άλλο εμπράγματο δικαίωμα επί του μισθίου πράγματος. Σχετικότητα της μισθωτικής σχέσης. Απόρροια αυτής δικονομικά είναι ότι νομιμοποιούνται στις μισθωτικές δίκες μόνον ο μισθωτής και ο εκμισθωτής. Ο εκμισθωτής που δεν είναι κύριος, είναι ο μόνος που νομιμοποιείται να ασκήσει τις αγωγές για την καταβολή του μισθώματος ή την απόδοση του μισθίου για οποιοδήποτε λόγο. Αντίθετα ο κύριος ή ο επικαρπωτής, διαθέτει μόνο τις εμπράγματες αγωγές για την προσβολή της κυριότητας ή της νομής.

Από τη διάταξη του άρθρου 574 Α.Κ. που ορίζει ότι με τη σύμβαση της μίσθωσης πράγματος ο εκμισθωτής έχει υποχρέωση να παραχωρήσει στο μισθωτή τη χρήση του  πράγματος για όσο χρόνο διαρκεί η σύμβαση και ο μισθωτής να καταβάλει το συμφωνημένο μίσθωμα, σαφώς προκύπτει ότι η εκμίσθωση αλλότριου πράγματος, κινητού ή ακινήτου είναι καθ` όλα έγκυρη, διότι η μίσθωση είναι ενοχική σχέση και δεν ασκεί επιρροή στην ισχύ και λειτουργία της σύμβασης αυτής ή κυριότητας ή οποιοδήποτε άλλο εμπράγματο δικαίωμα επί του μισθίου, ανεξαρτήτως αν αυτό είναι κινητό ή ακίνητο. Η σχετικότητα της μισθωτικής σχέσης έχει ως αποτέλεσμα ν` ανήκουν τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις απ` αυτή μόνο στα συμβαλλόμενα μέρη, δηλαδή στον εκμισθωτή και στο μισθωτή, οι οποίοι και νομιμοποιούνται αντιστοίχως στις σχετικές (μισθωτικές) δίκες. Απ` αυτά έπεται ότι ο εκμισθωτής, καίτοι δεν είναι κύριος του μισθίου, έχει το δικαίωμα (μόνο αυτός) να αξιώσει το μίσθωμα ή να ασκήσει τις συναφείς αγωγές απόδοσης του μισθίου.